Nu we het Franse platteland officieel hebben doodverklaard, is het tijd om het enige te doen wat ons nu te doen staat. Afrekenen en wegwezen. De baliemedewerker die mij enkele honderden euro’s afhandig maakt met tussenkomst van een uit de kluiten gewassen rekenmachine waar ik mijn betaalpas tegenaan moet houden, vraagt wat het volgende doel is. De thuisreis is mijn antwoord.

Mij wordt een goede reis gewenst.

We poetsen voorruit, achterruit en beide spiegels en sjezen de stad uit. De route naar het noorden leidt ons nog heel even naar de weg die aan het einde ervan de kathedraal van Reims publiceert. We slaan rechtsaf, nogmaals rechtsaf en voor we het weten mogen we weer betalen voor asfalt.

Van de vele keren dat we de A26 richting Lille hebben genomen, staat me bij dat we vrij snel een aankondiging krijgen van de Chemin des Dames. Dat is een bekende weg op een heuvelrug waar in 1917 nogal hard om weg gevochten. De Duitsers zaten er, de Fransen wilden er naartoe. Maar als je aan de Somme en de IJzer hebt gestaan. Als je te voet alle slagvelden van Verdun hebt bezocht, is het verwachtingspatroon van dien aard, dat het alleen maar kan tegenvallen.

Dat doet het.

Maar ik kan het wel afstrepen van mijn wensenlijstje en dat is goed. Wanneer we dan ook nog de nogal bijzondere kathedraal van Laon passeren (gotisch), is het echt tijd om via Lille het land te verlaten. Er zijn twee plekken waar we altijd verkeerd rijden. Altijd. Dat zijn Charleroi en Lille. Altijd hetzelfde gedoe en altijd de verkeerde route.

Dus nu ook weer.

Nu is het gelukkig wel zo dat als je de zon in de rug houdt – op het juiste moment op de dag – je vanzelf de goede richting vindt. Op het moment dat je vullingen uit je mond klapperen en de vering van je auto begint te stuiteren, weet je dat je in België bent. Als dan ook nog de bewegwijzering op totaal onbegrip mag rekenen, weet je het zeker. De aan- en afvoerroute voor heel Europa. Er zijn twee stroken op de snelweg. Een voor vrachtwagens met allerlei Europese nummerplaten, vooral uit het oosten ervan, en een voor de rest van het verkeer. Alles stroopt op en we worden lelijk vertraagd in onze route naar zee.

We gaan naar De Haan, voor een portie garnalenkroket.

De Haan is een pareltje aan de Belgische kust. Mooie fin-de-siecle-archtectuur, voornamelijk ingenomen voor een van de drie naamgevers van het acroniem horeca. Het is of een hotel, of een restaurant of een café. En waar dat het niet is, is het een winkel in toeristische rommel.

Code wegwezen.

Wenduine dan. Volgend stadje aan de kust. Daar liggen de straten open en rijden we in een soort fuik, al komen we niet klem te zitten. Na één rondje zien we een auto het nogmaals proberen. Wij rijden vlot rechtdoor en verlaten de bouwput. Mogelijk dat we daarbij wat regels hebben geschonden, dat horen we dan nog wel.

En door.

Blankenberge dan? We parkeren de auto, betalen twee euro en mogen een uur in een straatje achter de boulevard staan. Natuurlijk is dat wandelgebied volgestouwd met eetgelegenheden. We nemen plaats en wachten. En wachten. En wachten. Niks. Er is iemand die serveert, maar die heeft zoveel tafels en zo’n lange oversteek tussen keuken en eetvloer, dat hij alle controle allang kwijt schijnt te zijn.

We vertrekken.

En niet alleen uit Blankenberge, niet alleen uit West-Vlaanderen, maar uit heel België. We zijn plots het zat en weten dat we binnen twee uur van huis zijn. Nou goed, ruim twee uur. Na 6500 kilometer vinden we het mooi geweest.

We halen nog wat doosjes kroketten van een lokale leverancier (Zeeuwse kroketten, geen Vlaamse) en rijden door naar huis. Waarom ook niet? Het is na 28 dagen vakantie mooi geweest. We komen een dag eerder thuis dan gepland en niemand vindt dat erg. De katten niet, de oppas niet en wij ook niet.

Als we dan tegen zevenen in onze straat nog een parkeerplaats vinden recht voor onze deur – wat met 66 flessen champagne die keurig in dozen is verpakt, maar wel ruim honderd kilo weegt – kunnen we ons geluk niet op.

Net als Petje, Beertje, Bob en Puntje.