We gaan afronden. In Spanje althans, want de vakantie is nog niet op z’n end. We sluiten week drie af van vier. Er is dus nog even te gaan. En in ons geval betekent dit nog één Spaanse streek, die rond Pamplona. Hemingway achterna.

We zoeken ons redelijk suf naar de uitgang van Burgos en de snelweg naar Pamplona. Net als we denken de juiste afslag te hebben genomen, missen we een cruciale en rijden we het industrieterrein op. Van Burgos. Dat het uiteindelijk lukt om de stad te verlaten, ligt aan ons doorzettingsvermogen. Nu is er ook niet echt een alternatief, want rond blijven hangen in de buitenwijken van Burgos, dat is ons niet gegeven.

We tanken voor de laatste maal op Spaanse bodem. Kosten? Een euro vijftig de liter.

Pamplona doemt op in de vroege oktoberzon die stevig broeit op het dak van de Audi. Koeling is nodig. Inmiddels kennen we alle daartoe dienende knoppen, inclusief die waarvan je de plak van blazen kunt instellen. Uit het dashboard op de passagiers, uit het dashboard op de ramen en ergens bij de voeten. Of een combi. Koeling en verwarming worden door elkaar gebruikt. De ochtenden zijn best fris, de middagen best warm.

Pamplona dus. Drukke stad. Hadden we even niet verwacht. Ook geen zin in. Te druk. Dus snel via de rondweg de stad uit naar plan B. En dat is Olite. Een prachtige stad, op zo’n 30 kilometer onder Pamplona. Schijnt hét symbool te zijn van een gotisch stadje. Alsof we de gotiek nog niet voldoende zijn tegengekomen de afgelopen drie weken.

Maar. Er is altijd een maar.

In Olite is de Parador vol. We zijn licht geschokt. In al die weken was het vinden van een hotelkamer niet echt een probleem. En als het wel een probleem was. Was er altijd nog een posthotel. Dat zijn van die hotels die altijd wel een plek hebben, waar je weinig betaalt en waar je niet al te veel van hoeft te verwachten.

Niet in Olite.

Als we bij een ander hotel aan het hek via de intercom al horen dat men vol zit, is onze maat dat ook. We besluiten nu, ter plekke. Spanje te verlaten. We zijn er klaar mee dat men ons lomp bejegent. En dat men een lompe keuken voert. En dat de begintijd ervan half negen is. Helemaal klaar.

Dus we passeren nogmaals Pamplona en rijden strak naar het noorden. We gaan niet via Biarritz het land uit. Of via Perpignan. Nee, we besluiten recht door de Pyreneeën te gaan. Wel zo gemakkelijk én avontuurlijk. De snelweg wordt een provinciale, de provinciale wordt een smalle en de smalle wordt een soort luxe fietspad. Tot we bovenop een pas zijn en even de benen strekken. Mijn telefoon heet me van harte welkom in Frankrijk, dus ik besluit dat we er zijn. Wanneer we zijn ingestapt en twee bochten verder, staat daar pas het bord France. Dus de telefoonprovider was iets te enthousiast. Zoals altijd, tenzij je nog iets van ze tegoed hebt.

We dalen langzaam af en de klok tikt genadeloos verder. Tijd voor een slaapplek. En of het zo moet zijn, zien we net over de grens in een dorpje van niks een enorm leuk hotelletje, waar je ook nog kunt eten. We zijn net op tijd. De laatste kamer is voor ons en als we even op het terras bijkomen van de inspanning, zien we een auto arriveren waarvan de passagier uitstapt, naar binnen gaat, naar buiten komt, weer instapt en men in gezamenlijkheid vertrekt.

Die laatste kamer was net vergeven.

Ons plotse vertrek geeft ons de mogelijkheid om Frankrijk nog een aantal dagen te bekijken en er langzaam doorheen te rijden. We hebben een mooi romantisch beeld van een Route National waar we door prachtige dorpen komen en waar we de leuke hotelletjes voor het uitzoeken hebben.

Dat hebben we niet.

Heet Franse platteland is zo dood als een pier. De dorpen zijn verlaten en waar dit nog net niet zo is, rijdt men in de ochtend per auto naar die ene boulangerie die er nog is. De tijd dat je in een dorp op vier plekken een stokbrood kon halen, ligt door de centralisatie van supermarktketens ver achter ons. Gemak heet dat. Nu ga je dus werkelijk alles met de auto doen, want even de straat uitlopen om een brood en een stuk paté te halen, dat heeft geen zin meer.

In Frankrijk is alles op de stad gericht en wat niet op de stad is gericht, is gedoemd om uiteindelijk in het laatste dorp het licht uit te doen.

Dat betekent ook dat de bordjes hotel op gevels geen garantie meer zijn. De leuke onderweghotelletjes die we zien, zijn allemaal dicht of bijna dicht. En dat zorgt ervoor dat we weinig anders kunnen doen dan ons overgeven aan de ketens. We willen niet, maar kunnen niks anders. Het is een Ibis (of soortgelijke) of niks.

En daar word je niet blij van.

In de tussentijd hebben we gelukkig wel nog een snuifje cultuur kunnen nemen. De Grotten van Lascaux. We rijden vanuit Bergerac dwars door de mistbank der mistbanken – rijden op de tast en het gehoor – tussen alle Fransen door die op zondagochtend dat stokbrood moeten halen bij die ene bakker die nog open is. Per auto, uiteraard.

Onderweg komen we nog langs stadjes waar Mariella in de jaren 80 nog kampeerde. En dineerde. Hoe groot Frankrijk ook is, het kan ook heel klein zijn.

In Lascaux aanekomen, blijkt het dat we ruim drie uur mogen wachten op een Engelstalige rondleiding, of over vijf minuten een Franse. Nu heb ik zeven jaar middelbareschoolfrans ‘ dans le pocket’, maar dit is te gortig. We betalen dus 40 euro voor een Franstalige rondleiding door een replica van een 20.000 jaar oude grot. Het origineel is namelijk sinds 1963 niet meer te bezoeken. Te veel uitademen heeft gezorgd voor zwammen en schimmels. En dat is slecht nieuws. Vandaag de dag heeft iedereen een mondkapje op, dus je zou denken dat...

Nadien proberen we leuke hotelletjes te vinden. We gaan naar Limoges en gaan 30 kilometer voor de plaats zelf de snelweg af. En rijden door dorpjes. En stadjes. En vinden nul hotels. Nul. Niks. Helemaal nada. Dus wordt het weer een Ibis.

Met nog vier nachten te gaan, zouden we zomaar eens een spaarkaart vol kunnen maken. Fijn is dat.