De volgende ochtend weten we niet hoe snel we het hotel kunnen verlaten. Niet omdat we de rekening niet kunnen of willen voldoen, maar omdat we Belmonte na die ene middag en nacht wel zat zijn. Toch kunnen we nog niet direct weg, we moeten eerst het kasteel van El Cid bezoeken. Niet El Cid de ridder, maar El Cid de film. Uit 1960. Met Charlton Heston. Die is daar opgenomen. Ik heb een aantekening gemaakt dat ik in Holland de DVD moet bestellen.

Jazeker, oude media.

Het kasteel ligt bovenop een kale heuvel, en reikt boven het hele dorp uit. Wie ooit in de buurt is, moet vooral eens gaan kijken. Niveautje Muiderslot. Niks mis mee. Fijn uitzicht ook. Wel onhandig klimmen, met allerlei stenen trappen die qua klimafstand nogal onregelmatig zijn. Op hoogte is dat een potentieel gevaar. Maar het gaat goed.

Wat minder goed gaat, is het erna weer kunnen verlaten van het stadje Belmonte, wat nu toch echt rap dient te gebeuren. De wirwar van stegen en straten nopen tot rondrijden. En we komen uit op een verkeerde plek, een uitvalsweg naar iets waar we niet heen willen. Even bekruipt ons het gevoel dat we zijn ingecheckt in Hotel California en dat we niet weg kunnen. Ik moet immers weer naar het centrum ervan, waar als het goed is de in- en uitvalsweg ligt geasfalteerd te wezen.

Uiteindelijk vinden we ‘m en opgelucht trap ik iets harder op het gaspedaal, richting de molens van Consuegra. Dat zijn er een stuk of tien op een rijtje, bovenop een heuvel en je ziet ze al van verre aan. Nu wordt de Don Quichot in mij pas echt wakker, wat aan de voet van de eerste molen tot een lelijk voorval leidt. Ik laat mijn nog flink nieuwe iPhone 11 uit handen vallen en die stuitert lelijk op het asfalt van de parkeerplaats. De gehele linkerkant van het scherm beschadigd, op zo’n manier, dat ik op teletekst de eerste twee letters van elk bericht mis. Niet elke app laat zich kantelen, dus ik ben wat onthand. Een reepje van de QR-code is minder zichtbaar en ik gok dat in Frankrijk dit wel eens tot deurbeleidproblemen kan leiden. Gelukkig heb ik een papieren prikbewijs op zak, want in een wereld die totaal afhankelijk is van een smartphone, zul je zien dat als er ook maar iets met zo’n ding mis is, je totaal niet meer kunt functioneren.

Het gaat best goed, ook nog nadat een onderzoekje mij uitwijst dat een nieuw scherm in Holland zo’n 250 euro gaat kosten. Het is me wat.

We rijden fluks door naar Toledo om daar in te checken in onze eerste Parador. En we worden niet teleurgesteld. Het ding ligt keurig tegen de wand van de rivier de Taag geplakt, terwijl er tegenover de stad ligt. Een forse kloof scheidt ons van de overkant, maar dat is een kwestie die we morgen gaan oplossen. Alles op z’n tijd.

Eerst mojito’s op het terras terwijl Toledo ligt te liggen waar het ligt. Aan de overkant. Prachtig hotel, prima kamers, fijn diner. Wat wil je nog meer?

Toledo zien dus. De volgende ochtend bestellen we een taxi. Het is te voet namelijk niet mogelijk om Toledo te bereiken en per eigen auto vinden we wat gedoe. Als we in de taxi ons laten afzetten bij de kathedraal, snappen we dat het een goed idee was de Audi op de parkeerplaats te laten staan wachten op nadere orders. De taxichauffeur klapt z’n spiegels in en sjeest met een noodgang de steegjes door, die na een korte wirwar ons plots de kathedraal tonen. Vanaf hier te voet. Kerk in, heuvel op, heuvel af. Koffie hier en daar. Nog meer heuvel op en heuvel af en in de late middag besluiten we ter plekke te gaan dineren.

Er is een plein, er is een terras, er is pizza en spaghetti. Eindelijk normaal voer, smachten wij.

Maar het gaat gruwelijk mis. Na een korte poos wordt mij een te bescheiden portie pasta met uitstekende bolognesesaus geserveerd. Maar de pizza blijft achterwege. Ondanks aandringen, komt ‘ie niet. Het besluit valt om hem af te bestellen. Plots spreekt de ober geen Engels meer, maar hij gebaart dat een pizza maken twintig minuten duurt. Dat is mooi, want we zitten er al vijfendertig-plus. De beste man is niet van plan om de bestelling – die hij duidelijk is vergeten door te geven – alsnog af te gelasten.

Maar aandringen helpt, zeker ook omdat hij betrapt wordt op het alsnog snel doorseinen aan de kok dat die pizza er zou moeten komen. Twee weken Spanje maken dat we wel iets begrijpen van de communicatie ter plekke, ondanks de taalkloof.

Er is een Burger King naast gelegen en daar bestellen we een broodje. Zo kan het ook.

Spanje, het is een wonderlijke plek. En het is niet raar om te begrijpen waarom het land in verval is. Morgen naar Extremadura. Het zal nog wat worden, het is immers de minst bezochte regio van het hele Iberische schiereiland.