In 2011 waren we in Canada. Meer specifiek, waren we in Waterton en wilde ik nog een broodje eten. Het was half september. Ik stiefelde van het hotel naar de overkant, waar een keten broodjes uitventte. Ik was een kwartier te laat, de winkel ging pas weer open in mei het jaar erop.

‘Closed for the season’.

We komen aan in Albarracin en er is nergens een parkeerplek te vinden. Op internet is nog één hotel met overnachtingsmogelijkheden. Wat is hier aan de hand? We weten het niet. En het duurt lang voordat we het wel te weten komen.

En dan nog weten we het niet precies.

Albarracin moet je hebben gezien, zeggen diverse reisgidsen. Het ligt op onze lange tocht die met een ruime bocht om Madrid heengaat, zodat we het ruige binnenland van Spanje leren kennen. In al zijn facetten. Albarracin heeft een bijzondere ligging, half op een heuvel, en heeft een vrij origineel gebleven stadsmuur. Die is van het soort dat kleuters tekenen als hun wordt gevraagd om een stadsmuur te tekenen. Met kantelen. Langs de weg weet ik een hotel te liggen met vrije kamers. Het zal het leukste hotel weten te zijn tot nog toe. Een oude watermolen en wel zo, dat het water ook nog door het hotel zichtbaar stroomt. Glazen platen zorgen ervoor dat de vloer intact is en er niemand nat gaat. Daaronder stroomt het water dat de aan- en afvoer van het rad betekent. We krijgen een kamer.

Bovenaan de weg is eigenlijk net geen ruimte voor onze auto en op de muur waarvoor we geparkeerd staan, zien we dat ook aangegeven. Voor onze neus geen witte lijnen ten teken dat je ertussen kunt gaan staan. Maar geen nood, verderop schijnt een gezin te vertrekken. Alleen nog even de fles wijn legen. En het broodje opeten. En alle wereldproblemen bespreken én oplossen. Ik denk dat ze er nog staan. Maar weer geen nood, plots vertrekken er drie auto’s terwijl er maar twee willen parkeren, waaronder wij. Nu staan we legaal. Voor zover dat in een land als Spanje kan en mag en zal.

Op naar het centrum van het stadje. Daar dromt een kluit sportief geklede mensen – hardloopschoenen, stom broekje, identiek shirtje – samen. Er is iets gaande in het stadje, maar we weten niet wat. Wel dat er heel veel mensen heen en weer lopen in hardloopkleding, maar niet hardlopen. We doorkuisen het gedrang en bezoeken de bovenstad en de muur.

Bij terugkomst kan Mariella haar nieuwsgierigheid niet langer bedwingen. Bij het bestellen van wijn, bier, brood en ham komt ze erachter dat er een driedaagse puzzeltocht gaande is. Maar hoe dan en wat dan? Daar komen we dan weer niet achter. Wel dat iedereen er hardloop uitziet, maar dat niet doet.

Gedoe.

En daarom besluiten we de volgende dag Teruel te bezoeken, alwaar je de mummies kan bekijken van de twee onmogelijke geliefden. Honderden jaren tentoongesteld maar nu eindelijk in een sarcofaag gelegd, zodat er niet langer kermis van wordt gemaakt. Ook zien we ons eerste Romeinse aquaduct en hebben we oog voor de vele art nouveau gevels, naast natuurlijk de moorse invloeden op een aantal torens bij, aan en op kerken.

Genoeg voor vandaag.

In een aanpalend stadje van Albarracin worden we geconfronteerd met de volgende kluit aan hardloopgeklede puzzelaars die nu ook weer net zo loom heen en weer passen als dat ik zelf doe.

Tijd om Albarracin en de watermolen te verlaten. We gaan naar La Mancha. De streek wordt vlakker, het land droger, de streek ruiger.

Dat is een nette manier om aan te geven dat het een dooie boel is. Ons doel vandaag? Belmonte. We hebben een prachtig viersterrenhotel gespot waar we een suite willen huren en we binnen en buiten willen zwemmen.

Het gaat niet lukken. De suite is vol, het zwembad is leeg. In het Engels gezegd is het ‘closed for the season’. We trekken ons aanbod hier twee nachten te blijven direct in en zullen de volgende ochtend alweer door. Naar Toledo.

Het uitzicht vanuit het vrijwel lege hotel is magnifiek. Het hotel zelf ook, maar dan niet op deze wijze: gesloten zwembad, nurks personeel en een chagrijnige restaurantuitbater die we ter plekke boycotten. Het uitzicht is het meest complete kasteelin de streek en de eerste van drie windmolens. Ik voel de Don Quichote in mij wakker worden en trek ten strijde. Helaas is er geen vijand, het stadje Belmonte is totaal uitgestorven. Van alle aangekondigde restaurants, is er nog maar één over.

Daar eten we een stukje hert en een stukje rund.