Om een of andere reden zitten we beiden in de wintersportmodus. En dat terwijl het actief deelnemen aan de daarbij behorende activiteit ons allebei niet of nauwelijks kan bekoren. Gedoe is het, zo met wattige kleding, ski’s, stokken, lompe klompen, een pas.

Andorra in de vroegherfst biedt nauwelijks iets wat op winter lijkt. Het is fris in de ochtend en overdag wordt het langzaam van dat tot aangenaam. De zon doet zijn uiterste best op 1500 meter hoogte het op te nemen met de friszure lucht die weldra de eerste sneeuwvlokken zal weten te produceren.

Wat meehelpt in het skigevoel, is het hotel. Dat is weliswaar een end gelegen van de liften en er is geen bushalte in de ruime omgeving, maar het heeft een hoog wintersportgehalte. Keurig uitgehouwen in de rotsen, met een restaurant op -5 en een zwembad op -6. Poedelen is dus ergens tussen het krijt.

Toch verlaten we het fijne oord op weg naar andere. We maken een korte stop in Encamp waar het hotel staat waar 31 jaar geleden het dispuut Oranje Boven voor het eerst op tournee volkomen losging. Zo los, dat ik me afvroeg of men mij wellicht zou herkennen bij het nemen van de foto voor het pand. Tjepat door dus.

In de hoofdstad aangekomen, tuffen we rustig door. Dit hebben we gisteren al bekeken. Tijd voor grensoverschrijdend verkeer, op naar Spanje. Moet ook wel, want Google Maps belooft ons een route van ruim 300 kilometer via bergpassen en daar staat vier uur voor.

Geloof Google niet op zijn woord.

Die vier uur, blijken er zeven te worden. Tuurlijk hebben we even wat boodschappen gedaan en tuurlijk hebben we even geluncht en tuurlijk hebben we om de zoveel tijd halt gehouden voor het strekken van de stramme lijven, maar dat is geen drie uur als je het optelt.

Strak tegen vijven rijden we Torla binnen. Een plaats die zo’n 350 inwoners telt. En straten vol hotels. En campings. We rijden er doorheen op weg naar de meest afgelegen camping, want daar willen we een blokhut huren. Dat we daar nooit aankomen komt niet door de auto. Dat komt door de weg. Het is een bospad dat enigzins is aangestampt, waardoor je er vooral in theorie overheen kunt rijden. In de praktijk is het lastiger. En dus keren we halverwege om wanneer het van net te doen overgaat in te gortig.

Dus dan maar naar een andere camping. Blokhutten uitverkocht. Volgende camping. Een blokhut voor acht personen. Nah, laat maar. Dat wordt weer een hotel. En wat voor een. We zijn terug in de tijd. Inrichting anno 1967, sfeer anno datzelfde decennium. Prijs idem.

Een kamer is zo uitgekozen en ingenomen. Twee nachten. Daarna zien we wel verder. Die blokhut komt in het zuidelijkere deel nog wel een keer. Denk ik.