De eerste dag van de vakantie is altijd een opgave. Er zit een intensief traject in opgesloten dat alles te maken heeft met koffers inpakken, auto volstouwen en rijden. Veel rijden. Tenminste, als je een autovakantie houdt. Ga je met het vliegtuig, dan geldt er een heel ander regime.

Ik pak nooit ruim van tevoren in, kwestie van principes. Of luiheid. Of en combinatie van beide. Altijd op de ochtend van vertrek. In elk geval is er geen enkele vakantie voorbijgegaan waarop ik niet iets was vergeten. Wat het nu is, weet ik een dezer dagen. Wellicht.

Strak om kwart over negen rijden we de straat uit. Op weg naar de pinautomaat, want sinds wij de creditcards met het grofvuil hebben meegegeven, hebben we geen ander plastic meer dan de bankkaart en dat kan bij tolwegen wellicht tot gedoe leiden. Willen we niet. Die creditcards zijn weg omdat de uitbaters van het Visaconcern uit omgeschoolde paardendieven bestaan en die gunnen we nog geen knaak van onze ambtenarencenten. En we hebben geen krediet nodig, we reizen op saldo.

Driehonderd euro later is de reis dan echt begonnen. Snelweg A4, strak naar het zuiden, aan op de A16 en dan bij Antwerpen rechtdoor naar Brussel en dan linksaf langs namen naar Luxemburg. De afstand lijkt met de jaren groter te worden, maar dat is vast gelegen in de matige kwaliteit van het wegdek en de enorme hekel die we hebben aan het moeten inhalen van vrachtwagens die vrachtwagens inhalen. Bij Luxemburg laten we goed zien dat we uit Nederland komen, we tanken benzine tegen 1,37 euro en laten andere Hollanders niet voorgaan bij het invoegen voor de betaalcabine ‘omdat wij eerst waren.’ Vakantie? Het is een zegen.

Na de broodjesstop neem ik het stuurwiel met het logo met de vier rondjes over en ik prijs een aantal dingen: de automatische versnellingsbak, de bluetooth en mijn nieuwe iPhone die naadloos de files bij Dordrecht en Breda laat doorgeven (600 kilometer plus in de namiddag in Holland). We luisteren tot Dijon Radio 2 via de app en horen de files steeds verder uit beeld raken, daar waar de onze zich vormen. Omdat de ANWB niet weet dat wij hier rijden, worden de onze niet omgeroepen. Dat hoeft op gegeven moment ook niet meer omdat we gaan betalen voor asfalt en die Péage ervoor zorgt dat de stroom opdroogt. Tot we Dijon naderen, wat gedurende de dag ons objectief is geworden. Lyon is een brug te ver gebleken en hebben we geskipt. We stoppen 200 kilometer ten noorden, zo tegen zessen en we huren een kamer in het Holiday Inn. Matig gooi-en-smijthotel. We beginnen bescheiden.

Dat niveau trekken we naadloos door in het avondeten. Omdat we gaargereden zijn, blijven we op het pleintje waaraan het hotel ligt, met drie keuzes: Burger King, een visrestaurant en een grill. Het wordt het laatste, de beste keuze van de drie. Of de minst slechte. Het signaal taptoe klinkt vroeg.

De volgende ochtend wéér strak kwart over negen, rijden we het pleintje af en sluiten we aan bij de automobilisten op de provinciale weg die de hele nacht onder ons raam lag, maar geen geluid maakte met gesloten ramen. Dit is de weg naar de weg naar Lyon, alwaar we weer fiks voor mogen betalen, maar waar we worden geconfronteerd met velen die dit ook deden. In Lyon is het dikke file en we slaan het bezoek aan deze stad direct over. Dat doen we nog wel eens met een TGV. Een veel betere optie voor zo’n afstand en zulke drukte.

Het doel van deze dag, is doorstoten naar de vooraankondiging van de Pyreneeën. We stuiven met een bloedstollende vaart van zo’n 140 per uur, wat met het nodige gemak op de teller verschijnt, af op de vestingstad Carcassone. Van dat spel dat we al jaren spelen. Eens even kijken of het allemaal een beetje wil kloppen met de kaartjes die we draaien, en de landerijen, wegen, steden en kloosters die we claimen.

Vanuit het hotel, als ik strak uit het raam hang, zie ik twee dingen: het zwembad en de kasteelmuren. Zwembad klinkt als een fijn hotel. Dat is het niet. Het is er een van Ibis Styles. Dat klonk beter dan Ibis Budget, dat nog verder ligt.

De luxe hotels moeten nog een paar nachtjes wachten. Morgen naar Andorra.